Vandaag wil ik proberen de lagen van mijn bestaan vast te leggen, die vaak onzichtbaar zijn, maar altijd aanwezig. Het doek voor me is als een ongeschreven blad, een leegte die wacht om gevuld te worden met iets wat ik nog niet volledig kan begrijpen. Elke penseelstreek, elke kleur die ik kies, is een poging om de diepte van mijn gedachten en gevoelens te vangen, om het onbenoembare zichtbaar te maken.

In mijn werk draait het niet om representatie, maar om expressie. Het gaat niet om het vastleggen van een object in de wereld, maar om het vastleggen van een moment in mijn innerlijke wereld. Hoe kan je iets ongrijpbaars, iets dat enkel gevoeld wordt, in een vorm gieten? Hoe kan ik mijn denken, mijn twijfels, mijn vreugde, en mijn pijn vertalen naar kleur en lijn? Dat is de uitdaging. En tegelijkertijd, misschien, is het de reden waarom ik het blijf doen.

Het abstracte is voor mij niet simpelweg een keuze van stijl, maar een manier van begrijpen. Het is een taal zonder regels, maar met een dieper verlangen naar betekenis. Het maakt het mogelijk om ruimte te geven aan de complexiteit van mijn innerlijke wereld, die niet eenvoudig is, en die niet zomaar in een vaste vorm te dwingen is. Er is schoonheid in die chaos. En soms denk ik dat het juist die chaos is die ons verbindt met het leven zelf.

Elke keer als ik voor het doek sta, is er een moment van twijfel. Een moment waarin ik me afvraag of wat ik aan het doen ben wel werkelijk is, of het meer is dan zomaar een combinatie van kleuren. Maar juist in dat moment van onzekerheid komt de creatie tot leven. Het is de onzekerheid die de deur opent naar iets nieuws, iets authentieks. En dan, als ik me niet langer vastklamp aan controle, kan ik de vrijheid voelen die het schilderen met zich meebrengt.

Mijn kunst is een weerspiegeling van mijn eigen zoektocht naar begrip. En misschien, misschien is dat wel het enige wat we als mensen kunnen doen: proberen, zoeken, en de lagen van onszelf blijven ontdekken, in een eindeloze poging om te begrijpen wat we niet helemaal kunnen vangen.

Maar misschien is dat ook precies wat het mooie is aan kunst. Het hoeft niet alles te verklaren. Soms is het genoeg om alleen maar te voelen.